اگر هر وسیله ای بتواند به اینترنت متصل شده و از آن طریق کنترل شود، تقریباً هر شی فیزیکی را می توان به یک دستگاه IOT تبدیل نمود.

یک چراغ برق که می تواند به وسیله یک اپلیکیشن گوشی هوشمند روشن شود ، یک وسیله IOT است، هم چنین سنسور حرکت یا یک ترموستات هوشمند در دفتر شما یا یک چراغ روشنایی متصل شده نیز اینگونه هستند. یک دستگاه IOT می تواند به نرمی یک اسباب بازی کودک یا به همان خطرناکی یک کامیون بدون راننده یا به همان پیچیدگی یک موتور جت باشد که با هزاران سنسور جهت جمع آوری و انتقال داده مجهز شده اند. در یک مقیاس بزرگ تر، پروژه های شهرهای هوشمند ، تمام ناحیه ها را با سنسورها پر می کنند تا به ما در درک و کنترل محیط کمک نمایند.

اصطلاح IOT در اصل برای دستگاه هایی استفاده می شود که معمولاً انتظار می رود دارای اتصال اینترنت باشند و بتوانند به طور مستقل از یک فعالیت انسانی با شبکه ارتباط برقرار نمایند. به همین دلیل، عمدتا یک PC و نیز یک گوشی هوشمند حتی با داشتن سنسور، به عنوان یک دستگاه IOT شناخته نمی شوند. یک ساعت هوشمند یا یک دستگاه تناسب اندام می توانند یک دستگاه IOT باشند.

ایده افزودن سنسور و هوش به اشیا اساسی در طول دهه های 1980 و 1990 مورد بررسی قرار گرفت که احتمالاً قبل از آن هم تلاش هایی انجام شده است، اما جدای از برخی پروژه های اولیه- از جمله یک دستگاه فروش متصل به اینترنت- به دلیل عدم وجود فناوری، پیشرفت به کندی انجام می شد.

قبل از این که اتصال میلیاردها وسیله از نظر اقتصادی مقرون به صرفه باشد، به پردازشگرهایی ارزان و کم مصرف اما قابل استفاده و در دسترس نیاز می باشد. با استفاده از تگ های RFID( تراشه های کم مصرفی که بتوانند به طور بی سیم ارتباط برقرار کنند)و هم چنین افزایش دسترس پذیری اینترنت با پهنای باند بالا و شبکه سلولی و بی سیم، می توان بعضی از این مسائل و مشکلات را برطرف نمود. استفاده از IPv6 که در مقایسه با فناوری های دیگر می تواند IP آدرس های کافی را برای هر وسیله در سرتاسر جهان و یا حتی کهکشان فراهم آورد، مورد نیاز بوده و به عنوان گامی ضروری برای مقیاس دهی IOT به شمار می رود. کوین اشتون عبارت اینترنت اشیا را در سال 1999 تعریف نمود، اما برای این فناوری حداقل دهه ای دیگر طول کشید تا ملموس شود.

اشتون ، این عبارت را چنین تعریف کرد: IOT اتصال درونی فرهنگ انسانی- وسایل ما- را با اتصال درونی سیستم اطلاعاتی دیجیتال ما – اینترنت- یکپارچه می سازد. این همان IOT است. افزودن تگ های RFID به قطعات گران قیمت تجهیزات جهت کمک به ردیابی موقعیت آن ها یکی از اولین کاربردهای IOT بود. اما از آن زمان، هزینه افزودن سنسورها و یک اتصال اینترنتی به اشیا ادامه یافته و متخصصین پیش بینی می کنند که این قابلیت اساسی می تواند یک روز به قیمت 10 سنت برسد و امکان اتصال تقریباً همه چیز را به اینترنت فراهم آورد.

IOT در ابتدا بیش تر برای کسب و کار و تولید جالب بود، که کاربرد آن در آن حوزه ها گاهی اوقات به شکل ماشین به ماشین (M2M) شناخته شده است، اما در حال حاضر تأکید اصلی بر پر کردن خانه ها یا دفاتر کار با دستگاه های هوشمند بوده که آن را به چیزی تبدیل می کند که تقریباً به همه مربوط می شود. پیشنهادات اولیه برای دستگاه های متصل به اینترنت شامل وبلاگ نویس ها (اشیایی که داده هایی را در مورد افراد در اینترنت بلاگ و ثبت می کند)، محاسبات رایج، محاسبات نامرئی، و محاسبات فراگیر می باشد. با این حال، این اینترنت اشیا و IOT بود که مورد قبول قرار گرفت.

در حال حاضر تعداد دستگاه های متصل نسبت به تعداد مردم جهان بیش تر است. گارتنر یک تحلیلگر بوده و محاسبه می کند که حدوداً 8.4 میلیارد دستگاه IOT در سال 2017 مورد استفاده بوده اند که نسبت به سال 2016 حدوداً 31 درصد افزایش داشته و احتمالاً تا سال 2020 به 20.4 میلیارد می رسد. طبق اعلام گارتنر، کل هزینه خدمات IOT در سال 2017 تقریباً 2 هزار دلار بوده و دو سوم این وسیله ها در چین، آمریکای شمالی و اروپای غربی هستند.

از 8.4 میلیارد وسیله، بیش از نیمی از آن محصولات مصرفی مانند تلویزیون های هوشمند و اسپیکرهای هوشمند هستند. بیش ترین دستگاه های مورد استفاده مجهز به IOT، دستگاه های الکتریکی هوشمند و دوربین های امنیتی تجاری هستند.

مزایای اینترنت اشیا برای کسب و کار به نوع استفاده خاص بستگی دارد، اما نکته اصلی این است که شرکت ها باید به اطلاعات بیش تری در مورد محصولات خود و سیستم داخلی خود دسترسی داشته و توانایی بیش تری برای انجام تغییرات داشته باشند.

تولیدکنندگان در حال افزودن سنسورها به اجزای محصولات خود هستند تا بتوانند داده هایی را در مورد چگونگی فعالیت آن ها به دست آورند. این امر می تواند به شرکت ها در تشخیص اشتباه یک قطعه و خارج سازی آن قبل از ایجاد آسیب کمک نماید. هم چنین شرکت ها می توانند از داده های تولید شده توسط این سنسورها برای مؤثرتر کردن سیستم ها و زنجیره های تأمین خود استفاده کنند، چون داده های دقیق تری در مورد موارد در حال وقوع خواهند داشت. با معرفی مجموعه داده های زمان حقیقی و تحلیل آن ها، سیستم های تولیدی می توانند به طور قابل توجهی مسئول تر شوند.

IOT محیط ما را می سازد- خانه ها و دفاتر کار و وسایل نقلیه به مراتب هوشمندتر، قابل اندازه گیری و چابک تر خواهند بود. اسپیکرهای هوشمند پخش موسیقی را آسان تر کرده، تایمرها را زمان بندی کرده یا اطلاعاتی می گیرند. سیستم های امنیتی خانه نظارت بر داخل و بیرون خانه و نیز دیدن و صحبت کردن با مراجعین را آسان تر می کنند. ترموستات های هوشمند می توانند در گرمایش خانه ها قبل از رسیدن ما به آن جا به ما کمک کنند، و چراغ های هوشمند می توانند طوری عمل کنند که در زمانی که خانه نیستیم این طور به نظر بیاید فردی داخل خانه است.

سنسورها می توانند به ما در تشخیص شلوغی یا آلودگی محیط کمک نمایند. ماشین های مستقل و شهرهای هوشمند می توانند چگونگی ساخت و مدیریت فضاهای عمومی ما را تغییر دهند.

دستگاه های IOT از مجموعه روش هایی برای اتصال و اشتراک گذاری داده ها استفاده می کنند: خانه ها و دفاتر کار از استاندارد WiFi یا بلوتوث (یا حتی اترنت) استفاده خواهند نمود؛ دستگاه های دیگر از LTE یا حتی اتصالات ماهواره ای برای برقراری ارتباط استفاده خواهند نمود. با این حال، تعداد عظیم گزینه های مختلف در حال حاضر باعث شده تا بعضی بر این باور باشند که استانداردهای IOT مختلف نیاز به پذیرش و استفاده ای مانند WiFi را دارند.

یک نگرش این است که با پیشرفت IOT، داده های کم تری برای پردازش در محیط ابری ارسال خواهند شد. برای کاهش هزینه ها، پردازش بیش تری باید بر روی داده های مفید ارسال شده به محیط ابری انجام شود.