مبحث عامل یا همان Agent از ابتدا در بخش هوش مصنوعی مطرح شد و هم اکنون در زمینه های بسیاری مورد توجه قرار دارد. این عامل ها می توانند در بستر اینترنت امکان مهاجرت و جابجایی آسان در مرورگرها را فراهم آورند.
در علم کامپیوتر، یک عامل سیار ترکیبی از نرم افزار کامپیوتری و داده ای است که می تواند به صورت خودگردان از یک کامپیوتر به یک کامپیوتر دیگر جابجا شده و اجرای خود را در کامپیوتر مقصد ادامه دهد. در واقع، عامل سیار کد/ شیء سیاری است که از مبدأ خود درون شبکه ای از گره های متصل حرکت می کند.
یک عامل سیار نوعی از عامل نرم افزاری با ویژگی استقلال، توانایی اجتماعی، یادگیری و مهم تر از همه تحرک پذیری می باشد.
یک عامل سیار فرآیندی است که می تواند بدون این که اطلاعات آن دستکاری شود، حالت خود را از یک محیط به محیط دیگر تغییر داده و به طور مناسبی در محیط جدید اجرا شود. عامل های سیار در خصوص زمان و مکان جابجایی تصمیم می گیرند. جابجایی اغلب تکاملی از روش های RPC می باشد. هنگامی که یک کاربر ، جستجوگر اینترنت را برای مشاهده یک وب سایت هدایت می کند (جستجوگر صرفاً نسخه ای از سایت یا ورژنی از آن را در حالت وب سایت های دینامیکی دانلود می کند)، یک عامل سیار نیز حرکتی را از طریق تکرار داده ها انجام می دهد. هنگامی که یک عامل سیار تصمیم به حرکت می گیرد، حالت خود را ذخیر نموده (تصویر فرآیند) و این حالت ذخیره شده را به هاست جدید می فرستد و اجرا را از حالت ذخیره شده از سر می گیرد.
یک عامل سیار نوعی از کد سیار در زمینه تحرک پذیری کد می باشد. با این حال، بر خلاف الگوهای برنامه نویسی ارزیابی ریموت و تقاضای کد، عامل های سیار به گونه ای فعال هستند که می توانند امکان انتخاب جهت جابجایی در هز زمانی از اجرای خود را داشته باشند. این مورد آن ها را به ابزاری قدرتمند برای اجرای برنامه های کاربردی گسترده در شبکه کامپیوتری تبدیل می کند.
دو نوع عامل سیار وجود دارد. دسته بندی آن ها بر اساس مسیر حرکتشان می باشد: 1) عامل های سیار با مسیر از پیش تعریف شده که دارای مسیر حرکت استاتیک هستند. 2) عامل سیار رومینگ آزاد که دارای مسیر حرکت دینامیکی می باشند. بر اساس شرایط فعلی شبکه، عامل سیار مسیر خود را انتخاب می کند.
سیستم های چندعاملی (MAS) سیستم هایی هستند که در آن ها عامل های سیار در اختیاز تعدادی سهامدار بوده و به صورت پیوسته به سیستم وارد و خارج می شوند.
در اوایل دهه 1990، شرکت General Magic زبان Telescript و محیطی را برای نوشتن و اجرای عامل های سیار ایجاد نمود و آن را با متافور ابری معروف توصیف نمود: زیبایی Telescript این است که در حال حاضر به جای داشتن وسیله ای برای برنامه نویسی، کل فضای ابری آن را در اختیار داریم که در آن یک برنامه واحد می تواند به تعداد زیادی از منابع اطلاعاتی مختلف حرکت کرده و گونه ای از وسایل مجازی را ایجاد نماید. با این حال این کمپانی موفق نشد.
بعضی از مزایای عامل های سیار نسبت به عامل های معمولی عبارتند از:
- بسته های محاسباتی: مسیرهای دور محاسباتی کاربر/ سرور را به بسته های داده قابل جابجایی تبدیل می کند تا بار شبکه را کاهش دهد.
- پردازش موازی: اجرای ناهمگام بر روی هاست های شبکه ناهمگون.
- تطبیق دینامیکی: فعالیت ها بر اساس حالت محیط هاست هستند.
- تحمل خطاهای شبکه: توانایی اجرا بدون اتصال فعال بین کاربر و سرور.
- نگهداری منعطف: برای تغییر اقدامات عامل، تنها منبع (به جای هاست های محاسباتی) باید آپدیت باشد.
- تبدیل پهنای باند که تبدیل پهنای باند یک هاست به هاست دیگر است.
- کاهش زمان اجرا.
- یکی از مزایای اصلی راه اندازی ریموت نرم افزار، احتمال بیش تر آسیب پذیری کم تر
ملزومات سیستم می باشد..