Network segmentation چیست

در امنیت سازمانی Network segmentation به فرایندی گفته می شود که به تقسیم بندی و هدایت ترافیک اشاره دارد. به طور کلی segmentation یا تقسیم بندی شبکه به منظور به حداکثر رساندن عملکرد و پرفورمنس سازمانی مورد استفاده قرار می گیرد. در واقع Network segmentation به ساختاری گفته می شود که شبکه را به بخش ها و یا زیرمجموعه های کوچک تر تقسیم می کند. هر segment عملکردی مستقل داشته و به تیم امنیت این امکان را می دهد که بر ترافیک شبکه، نظارت و کنترل بیشتری داشته باشند. سازمان ها با network segmentation، مانع از دسترسی های غیر مجاز به شبکه های خود می شوند. بخش بندی شبکه یک طراحی معماری شبکه ای است که یک شبکه را به چند بخش زیر شبکه تقسیم می کند که هر یک به عنوان یک شبکه کوچک تر و مجزا عمل می کنند. در گذشته برخی از Network segmentation قدیمی مورد استفاده قرار می گرفتند که اگر آنها را در کنار تکنیک های جدید همچون micro segmentation هم قرار دهیم نمی توانند امنیت مورد نیاز را فراهم کنند و از طرفی پویایی کافی ندارند و اگر یک کاربر، دستگاه و یا اپلیکیشن را مجاز بدانند، همیشه امکان دسترسی برای آن ها برقرار است.



مزایای امنیت و عملکرد بخش بندی شبکه را می توان در موقعیت های متعددی از جمله موارد زیر اعمال کرد:

1. یک شبکه مهمان امن ایجاد کنید، مدیران می توانند با نظارت بر فعالیت و امنیت سطح بالا، فضایی را برای مهمانان ایجاد کنند.

2. افزایش امنیت ابر عمومی، ارائه دهندگان ابر عمومی از مشتریان خود می خواهند که امنیت خود را در مورد برنامه ها، داده ها و دسترسی به سیستم مدیریت کنند. بخش بندی شبکه با کنترل دقیق تر افرادی که به طور خاص به داده ها دسترسی دارند، به این محافظت کمک می کند.

3. با اعمال دسترسی ایمن به داده های حساس، از انطباق با مقررات اطمینان حاصل کنید.

4. افزایش امنیت شبکه ابتدا محدود کردن دسترسی ها است با تقسیم شبکه به بخش های کوچکتر، سازمان می تواند دسترسی ها را بر اساس نقش ها و نیازها محدود کند. به این ترتیب، افراد یا دستگاه هایی که نیاز به دسترسی به اطلاعات حساس ندارند، از آن ها دور نگه داشته می شوند. اگر مهاجم موفق به نفوذ به بخشی از شبکه شود، با استفاده از سگمنتیشن، امکان حرکت جانبی یا دسترسی به سایر بخش ها محدود خواهد بود. این موضوع مانع از گسترش حملات سایبری مانند ransomware و malware می شود. افزایش امنیت داده های حساس: بخش های حیاتی مانند داده های مالی یا اطلاعات مشتریان را می توان در سگمنت های جداگانه قرار داد و با قوانین امنیتی سخت گیرانه تری از آن ها محافظت کرد.

5. اختصاص دسترسی کاربر، یک بخش می تواند برای سطح خاصی از کاربران ایجاد شود، مانند محدودیت دسترسی به داده های حساس توسط همه به جز کسانی که به آن نیاز دارند.

6. ایجاد شبکه ای برای دسترسی کار از خانه با امنیت اضافه تر، مانند استفاده از VPN

7. بهبود عملکرد و کارایی شبکه، بهینه سازی ترافیک شبکه با تقسیم شبکه به بخش های کوچکتر، می توان ترافیک بین دستگاه ها و سیستم ها را بهتر مدیریت کرد. این کار باعث کاهش ترافیک شبکه و افزایش کارایی در انتقال داده ها می شود. کاهش بار بر روی شبکه، با کاهش ارتباطات غیرضروری بین بخش های مختلف، بار شبکه کم شده و در نتیجه تاخیرها و ازدحام ترافیک کاهش می یابد.

8. بهبود مدیریت و کنترل شبکه ابتدا نظارت و مدیریت بهتر است، هر سگمنت به طور مستقل مدیریت می شود و این کار به مدیران شبکه اجازه می دهد که بر هر بخش به صورت جداگانه نظارت داشته و به مشکلات آن بخش سریع تر رسیدگی کنند. افزایش انعطاف پذیری در تغییرات، شبکه هایی که به بخش های مختلف تقسیم شده اند، در صورت نیاز به تغییرات، قابلیت تغییر و تنظیم سریع تری دارند، زیرا تأثیر تغییرات تنها محدود به یک سگمنت می شود.

9. کاهش ریسک و هزینه های امنیتی ابتدا کاهش ریسک نفوذ و حملات است، سازمان هایی که از سگمنتیشن شبکه استفاده نمی کنند، در معرض حملات گسترده تر قرار دارند. سگمنتیشن با محدود کردن دسترسی ها، ریسک حملات موفق را کاهش می دهد. کاهش هزینه های بازیابی، در صورتی که بخشی از شبکه دچار مشکل یا حمله شود، هزینه های بازیابی و رفع اشکال در شبکه های سگمنت شده بسیار کمتر است، زیرا تنها بخشی از شبکه تحت تأثیر قرار می گیرد.

10. دستگاه های IoT را در شبکه خود جدا کنید، به عنوان مثال مدیران فقط می توانند به دستگاه هایی مانند دوربین های امنیتی اجازه دهند که در شبکه خود صحبت کنند.

11. انطباق با قوانین و مقررات، بسیاری از مقررات امنیتی و حریم خصوصی، مانند GDPR یا HIPAA، از سازمان ها می خواهند که دسترسی به داده های حساس را محدود کنند. سگمنتیشن شبکه می تواند به سازمان ها کمک کند تا با این الزامات انطباق داشته و از جریمه های سنگین جلوگیری کنند.

12. افزایش دسترس پذیری و پایداری شبکه، کاهش آسیب پذیری به هنگام وقوع مشکل: اگر یک سگمنت از شبکه دچار مشکل شود، سایر سگمنت ها تحت تأثیر قرار نمی گیرند و شبکه به طور کامل از کار نمی افتد. این ویژگی به پایداری شبکه کمک می کند.

13. ایزوله سازی بهتر، ترافیک شبکه می تواند ایزوله یا محدود شود، بنابراین از حرکت نامحسوس هکرها بین بخش های شبکه جلوگیری می شود.

14. احاطه بهتر، هنگامی که در شبکه مشکلی رخ می دهد، خواه مخرب باشد یا نه، تأثیر آن تنها به زیر شبکه محلی که در آن رخ داده محدود می شود.

15. کنترل دسترسی بهتر، تنها کاربران تایید شده می توانند به منابع شبکه خاصی دسترسی داشته باشند.

16. نظارت بهبود یافته، نظارت، ثبت رویدادها و تشخیص رفتارهای مشکوک برای زیرشبکه ها آسان تر است.

17. بهبود عملکرد، با وجود میزبان های کمتر در هر زیرشبکه ترافیک محلی کاهش می یابد. شبکه ها یا برنامه های پرترافیک را می توان جدا کرد تا بر بقیه شبکه تأثیری نداشته باشند.

18. کاهش پیچیدگی، به جای همه منابع شبکه که سخت افزار و کانال های یکسانی را به اشتراک می گذارند، بخش هایی که برنامه ها و ترافیک کمتری دارند معمولا از پیچیدگی کمتری برخوردارند.

19. مدیریت آسان تر، محیط های شبکه دائما در حال تغییرند. با وجودی که تغییرات به سرعت رخ می دهند اما ممکن است به کندی اعمال شوند. تغییر را می توان فقط به زیرشبکه و نه کل شبکه اعمال کرد و انتشار آن را تا حد زیادی تسریع نمود.


Network Segmentation به فرآیند تقسیم یک شبکه بزرگ به بخش ها یا قطعات کوچکتر به منظور بهبود امنیت، کارایی و مدیریت شبکه گفته می شود. هر بخش از شبکه که به آن segment گفته می شود، می تواند جداگانه مدیریت و کنترل شود. این کار معمولاً با استفاده از VLANها شبکه های محلی مجازی، Subnetting تقسیم بندی شبکه به زیرشبکه ها یا فایروال ها انجام می شود. تقسیم بندی شبکه کامپیوتری به بخش های کوچکتر را تقسیم بندی شبکه می گویند. بخش بندی شبکه یک روش امنیتی است که شبکه شما را به زیر شبکه های کوچک تر تقسیم می کند. این ویژگی به شما این امکان را می دهد که بتوانید زیر شبکه ها را مدیریت و کنترل کنید و همچنین امنیتی منحصر به فرد برای زیر شبکه ها ایجاد کنید. هدف از تقسیم بندی شبکه، بهبود عملکرد و برقراری امنیت شبکه است. گاهی ممکن است شما عباراتی مشابه جداسازی، پارتیشن بندی شبکه و یا بخش بندی نیز شنیده باشید، همگی همین مفهوم را دارند. در واقع تقسیم بندی شبکه یک تقسیم بندی فیزیکی است، زیرا شما شبکه خود را از نظر فیزیکی به چند زیر شبکه تقسیم می کنید، در این صورت کنترل کردن آنها در قالب واحدهای کوچکتر راحت تر بوده و هر بخش، مدیریتی جداگانه خواهد داشت.



انواع Network segmentation

• تقسیم بندی بر اساس محیط Perimeter-based segmentation
در این نوع بخش بندی، بخش بندی داخلی و خارجی بر اساس اعتماد است. هر چه در شبکه داخلی قرار دارد قابل اعتماد است و هر آنچه در شبکه خارجی وارد می شود قابل اعتماد نیست، بنابراین برای شبکه های داخلی محدودیت کمتری وجود دارد. برای تقسیم بندی دامنه و بالا بردن عملکرد آن در ابتدا VLAN ها معرفی شدند و به مرور به یک ابزار امنیتی تبدیل گشتند. در حالی که بخاطر عدم وجود فیلتر در VLAN ها و دسترسی وسیعی که دارند، هیچ گاه قرار نبوده که به عنوان یک ابزار امنیتی مورد استفاده قرار بگیرند. علاوه بر این موضوع برای حرکت بین زیر شبکه ها نیاز به داشتن یک سیاست است که بتوانید جریان ترافیک بین بخش ها را محدود یا متوقف کنید.

• مجازی سازی شبکه یا Network Virtualization
سازمان ها دارای حوزه های مختلفی هستند که هر کدام عملکرد مختص به خود را دارند و نیاز دارند که در نقاط مختلف شبکه تقسیم بندی شوند و همچنین از نقاط پایانی شبکه پشتیبانی می کنند. این نقاط پایانی به گونه ای هستند که انواع متعددی دارند و سطح اعتماد هر یک از این نقاط متفاوت است. از این رو تنها نمی توان از تقسیم بندی بر اساس محیط استفاده کرد، و با ظهور cloud، موبایل و BYOD مرزهای شبکه از بین رفته است. حال برای برقراری امنیت و بالارفتن کارایی بیشتر و بهتر باید بخش بندی بیشتر و عمیق تری داشته باشید. در این هنگام بخش بندی مجازی وارد کار شده زیرا Network segmentation شکل دیگری از خودش را نشان می دهد. مجازی سازی شبکه، خدمات و امنیت مستقل از زیر ساخت فیزیکی ارائه می دهد که این بخش بندی در کل شبکه ایجاد شود نه تنها در محیط. به عبارتی تقسیم بندی شبکه یا Network segmentation کارایی بیشتری پیدا می کند. اگر بخواهیم تعریف زیبایی از مجازی سازی شبکه داشته باشیم می توان گفت، همان بخش بندی بر اساس محیط است که همراه با سیاست های امنیتی انعطاف پذیر، با دقت بالا در تمام بخش های شبکه به صورت مجازی توزیع می شود.

• Firewall segmentation
به جای استفاده از شبکه برای اعمال بخش بندی، فایروال ها گزینه دیگری هستند. فایروال ها که در داخل یک شبکه یا مرکز داده مستقر شده اند تا مناطق داخلی ایجاد کنند و مناطق عملکردی را از یکدیگر جدا کرده و سطوح حمله را محدود سازند در نتیجه از گسترش حملات جلوگیری می کنند. مدیران شبکه و امنیت با فایروال های مستقر در محیط آشنا هستند. با این حال، زمانی که از فایروال های مشابه برای بخش بندی داخلی استفاده می شود، آنها پیچیدگی قابل توجهی ایجاد می کند. به دلیل هزاران قانون فایروال که برای بخش بندی داخلی اعمال کرده است موارد بالا ضروری است.

• Segmentation یا بخش بندی با SDN
شبکه های نرم افزاری تعریف شده SDN بر پایه اتوماسیون و قابلیت برنامه ریزی بیشتر شبکه که از طریق کنترل کننده های متمرکزی از سخت افزار فیزیکی شبکه انتزاع شده اند، متکی است. برخی از اپراتورهای شبکه با استفاده از آن برای ایجاد خط مشی هایی برای قیف کردن بسته ها از طریق مجموعه ای از فایروال های توزیع شده، به دنبال تقسیم بندی از اجرای همپوشانی شبکه SDN خود هستند. نقطه ضعفی که در اینجا وجود دارد، سطح وسیعی از پیچیدگی است که برای ریزبخش بندی موفقیت آمیز به آن نیاز دارید. به ویژه زمانی که برنامه ها در مرزهای شبکه قرار نمی گیرند. البته SDN بر روی خط مشی های شبکه متمرکز است تا دید امنیتی در بارهای کاری و جریان های برنامه که سایر رویکردها به آن توجه می کنند، به وجود آورد.



بخش بندی شبکه، بخش های مجزا و متعددی را در یک شبکه بزرگ تر ایجاد می کند، که هر کدام می توانند الزامات امنیتی و سیاست های متفاوتی داشته باشند. این بخش ها انواع برنامه ها یا نقطه پایانی خاصی را با سطح اعتماد یکسانی دارند. روش های مختلفی برای انجام بخش بندی شبکه وجود دارد. ما به تقسیم بندی مبتنی بر محیطی که با VLAN ها پیاده سازی شده است نگاه خواهیم کرد و سپس تقسیم بندی عمیق تر در شبکه با تکنیک های مجازی سازی شبکه را مورد بررسی قرار می دهیم. ترافیک بین قطعات با تقسیم بندی کنترل می شود، بدین صورت که شما می توانید ترافیک را کنترل کنید و ترافیک یک قسمت قبل از رسیدن به قسمت دیگر کنترل شده و یا متوقف شود و یاحتی می توانید جریان حرکت را با توجه به نوع ترافیک، منبع، مقصد و سایر گزینه ها محدود کنید. نحوه تصمیم گیری شما برای بخش بندی شبکه، سیاست تقسیم بندی نامیده می شود.



روش های Network Segmentation به سازمان ها کمک می کند تا شبکه های خود را به بخش های کوچکتر و قابل کنترل تقسیم کنند و امنیت و کارایی را بهبود دهند. این روش ها بر اساس نیازها و ساختار شبکه ممکن است متفاوت باشند. در ادامه به چند روش رایج برای پیاده سازی سگمنتیشن شبکه اشاره می کنم:

1. استفاده از VLAN یا Virtual Local Area Networks
VLAN یکی از پرکاربردترین روش های سگمنتیشن است که به مدیران شبکه اجازه می دهد تا دستگاه های مختلف را در یک شبکه فیزیکی به چندین شبکه مجازی تقسیم کنند. هر VLAN می تواند با تنظیمات و قوانین خاص خود، ترافیک و ارتباطات درون خود را کنترل کند. این روش از لایه ۲ مدل OSI استفاده می کند و ترافیک بین VLANها با استفاده از روتر یا سوییچ های لایه ۳ هدایت می شود. مزیت اصلی VLANها این است که بدون نیاز به تغییرات در زیرساخت فیزیکی شبکه، می توان چندین سگمنت مجزا ایجاد کرد.

2. Subnetting تقسیم بندی شبکه به زیرشبکه ها
یک روش دیگر است که شبکه ها را به زیرشبکه های کوچکتر تقسیم می کند. این روش از لایه ۳ مدل OSI استفاده می کند و به شبکه های IP وابسته است. هر زیرشبکه به عنوان یک سگمنت مستقل عمل می کند و می تواند با استفاده از روتر یا فایروال با سایر زیرشبکه ها ارتباط برقرار کند. کاهش ترافیک در شبکه های محلی، بهبود امنیت و امکان مدیریت دقیق تر دستگاه ها.

3. Segmentation by Function تقسیم بر اساس وظایف
در این روش، شبکه بر اساس وظایف یا نقش های سیستم ها و دستگاه ها به بخش های مختلف تقسیم می شود. برای مثال، شبکه های مربوط به سرورها، کامپیوترهای کارمندان و تجهیزات اینترنت اشیا IoT هرکدام در سگمنت های جداگانه قرار می گیرند. این رویکرد به مدیریت بهتر ترافیک و افزایش امنیت کمک می کند، زیرا هر سگمنت تنها به دستگاه ها و سرویس هایی که به آن مربوط است دسترسی دارد. همچنین می توان سیاست های امنیتی و نظارتی خاصی برای هر سگمنت تعریف کرد که به جلوگیری از حملات و خطاها کمک می کند.

4. Segmentation by Device Type تقسیم بر اساس نوع دستگاه
در این روش، شبکه بر اساس نوع دستگاه ها سگمنت بندی می شود. به عنوان مثال، دستگاه های موبایل، سرورهای دیتابیس، چاپگرها و دستگاه های اینترنت اشیا در بخش های مختلفی از شبکه قرار می گیرند. هدف اصلی این روش، جداسازی دستگاه هایی است که نیازهای امنیتی یا عملکردی متفاوتی دارند. به عنوان مثال، دستگاه های IoT معمولاً آسیب پذیرتر هستند و باید از سایر دستگاه های شبکه جدا شوند.

5. Segmentation by Security Level تقسیم بر اساس سطح امنیت
سازمان ها می توانند شبکه های خود را بر اساس حساسیت داده ها و سطح امنیت مورد نیاز به بخش های مختلف تقسیم کنند. برای مثال، داده های حیاتی و حساس مانند اطلاعات مشتریان و داده های مالی می توانند در سگمنت های با امنیت بالا قرار گیرند، در حالی که بخش های کمتر حساس در سگمنت های با امنیت کمتر قرار می گیرند. این روش امکان پیاده سازی قوانین امنیتی مختلف در هر سگمنت را فراهم می کند و به کاهش ریسک حملات کمک می کند.

6. Microsegmentation
یک روش پیشرفته است که به تقسیمات بسیار کوچک تر و جزئی تر شبکه اشاره دارد. این روش معمولاً در شبکه های مجازی یا محیط های ابری استفاده می شود. در این روش، هر کاربرد، ماشین مجازی، یا سرور می تواند به طور جداگانه در یک سگمنت کوچک قرار گیرد و ترافیک بین آن ها با استفاده از فایروال های داخلی یا سوییچ های مجازی کنترل شود. در واقعMicrosegmentation می تواند با کاهش سطح حمله و ایجاد کنترل های دقیق، امنیت شبکه را به شکل چشم گیری افزایش دهد.

7. استفاده از فایروال ها و روترها
با استفاده از فایروال ها و روترها، می توان شبکه را به سگمنت های مختلفی تقسیم کرد که هرکدام قوانین و سیاست های امنیتی مختص به خود دارند. فایروال ها می توانند دسترسی به سگمنت های مختلف را بر اساس سیاست های تعیین شده کنترل کنند و از انتقال ترافیک غیرمجاز بین سگمنت ها جلوگیری کنند.

8. Software-Defined Networking
SDN به مدیران شبکه امکان کنترل و مدیریت پویای شبکه های فیزیکی و مجازی را می دهد. با استفاده از SDN می توان شبکه را به صورت نرم افزاری سگمنت بندی کرد و سیاست های امنیتی و مدیریتی را بر اساس نیازها به سرعت تغییر داد. این روش به انعطاف پذیری و قابلیت تغییر سریع در شبکه های بزرگ و پیچیده کمک می کند.


تقسیم بندی شبکه یک استراتژی قدرتمند برای بهبود امنیت، عملکرد و مدیریت شبکه های مدرن است. با جدا کردن بخش های مختلف شبکه، سازمان ها می توانند کنترل بیشتری بر جریان داده ها داشته باشند و در برابر تهدیدات امنیتی مقاوم تر شوند. اگرچه پیاده سازی تقسیم بندی شبکه می تواند چالش برانگیز باشد، اما مزایای آن معمولاً بر چالش هایش غلبه می کند. با برنامه ریزی دقیق و اجرای صحیح، تقسیم بندی شبکه می تواند به طور قابل توجهی امنیت و کارایی زیرساخت های شبکه را بهبود بخشد. در دنیای دیجیتال امروز که تهدیدات سایبری به طور مداوم در حال تکامل هستند، تقسیم بندی شبکه نه تنها یک گزینه، بلکه یک ضرورت برای سازمان هایی است که به دنبال حفاظت از دارایی های دیجیتال خود هستند. با درک صحیح از مفاهیم و تکنیک های تقسیم بندی شبکه، می توانید گام مهمی در جهت ایجاد یک زیرساخت شبکه امن، کارآمد و قابل مدیریت بردارید.



بخش بندی شبکه به دلیل توانایی آن در جداسازی ترافیک و منابع شبکه به بخش های کوچکتر، کاربردهای متنوعی دارد که به امنیت و کارایی بهتر سیستم های IT کمک می کند. موارد کاربرد آن عبارتند از:

• شبکه وایرلس مهمان یا Guest Wireless Network
شرکت ها با استفاده از بخش بندی شبکه می توانند خدمات وای فای را به بازدیدکنندگان و پیمانکاران ارائه دهند بدون اینکه امنیت شبکه داخلی به خطر بیفتد. به این صورت که با ورود کاربران به شبکه با اعتبارنامه های مهمان، آن ها به یک میکروسگمنت محدود دسترسی پیدا می کنند که تنها به اینترنت متصل است و هیچ دسترسی دیگری ندارد.

• دسترسی گروه های کاربری یا User Group Access
برای پیشگیری از نقض های امنیتی داخلی، شرکت ها می توانند هر بخش یا دپارتمان داخلی خود را به زیربخش هایی Subnet جداگانه تقسیم کنند. هر زیربخش شامل اعضای مجاز آن گروه و دسترسی های مورد نیازشان است. دسترسی بین این زیربخش ها به شدت کنترل می شود. به عنوان مثال، اگر کسی از بخش مهندسی بخواهد به زیربخش منابع انسانی دسترسی پیدا کند، یک هشدار فعال شده و تحقیقات لازم انجام می شود.

• امنیت در ابر عمومی یا Public Cloud Security
در زیرساخت های ابر عمومی، ارائه دهندگان خدمات ابری مسئول امنیت زیرساخت هستند، اما مشتری مسئول امنیت سیستم عامل ها، پلتفرم ها، کنترل دسترسی، داده ها و محتواهای روی این زیرساخت است. با استفاده از بخش بندی، می توان اپلیکیشن ها را در محیط های ابر عمومی و ترکیبی از یکدیگر جدا و ایزوله کرد.

• رعایت استاندارد PCI DSS
مدیران شبکه می توانند با Network Segmentation ، اطلاعات کارت اعتباری را در یک ناحیه امنیتی مجزا یاSecurity Zone ذخیره کنند و قوانینی تنظیم کنند که تنها حداقل ترافیک مجاز وارد این ناحیه شود و تمام ترافیک غیرمجاز به طور خودکار مسدود می شود. این نواحی جدا شده اغلب در شبکه های تعریف شده نرم افزاری SDN مجازی ایجاد می شوند که با فایروال های مجازی، رعایت استاندارد PCI DSS و بخش بندی قابل دستیابی است.



تفکیک شبکه به عنوان یک استراتژی پیشرفته در امنیت سایبری و بهینه سازی شبکه، نقش کلیدی در محافظت از داده ها، بهبود عملکرد و تسهیل مدیریت شبکه دارد. با تقسیم شبکه به بخش های کوچک تر و قابل کنترل، سازمان ها می توانند دسترسی به داده ها و منابع حساس را مدیریت کرده و از نفوذ تهدیدات به سایر بخش های شبکه جلوگیری کنند. این روش با کاهش سطح حمله، جلوگیری از حرکت جانبی مهاجمان و فراهم کردن نظارت دقیق بر ترافیک شبکه، به بهبود امنیت کلی سیستم ها کمک می کند. تقسیم بندی شبکه برای انطباق با استانداردهای امنیتی، مدیریت دسترسی کاربران و دستگاه ها و بهینه سازی عملکرد در شبکه های پرازدحام، مزایای قابل توجهی دارد. از سوی دیگر، با گسترش کار از راه دور و افزایش استفاده از محیط های ترکیبی و چندابری، تفکیک شبکه به سازمان ها امکان می دهد که دسترسی ها را به صورت انعطاف پذیر و پویا کنترل و امنیت را در همه لایه های شبکه تضمین کنند. در نهایت با استفاده از بخش بندی شبکه، سازمان ها نه تنها امنیت و کارایی شبکه ی خود را افزایش می دهند، بلکه مدیریت و نظارت بر بخش های مختلف شبکه نیز ساده تر می شود. این استراتژی سرمایه گذاری ارزشمندی برای حفاظت از دارایی های دیجیتال و پایداری در برابر تهدیدات سایبری محسوب می شود.