با توجه به رشد تکنولوژی، استفاده گسترده از کامپیوتر و نیاز به دسترسی هر چه سریع تر به منابع در تمام حوزه ها و مکان ها مانند ادارات و سازمان ها، نیاز است تا تمامی افرادی که در آن مکان هستند، دسترسی سریعی به اطلاعات مربوطه داشته و با یکدیگر به تبادل اطلاعات بپردازند. اترنت امکان انجام این کار را فراهم می کند.
اکثر افراد امروزه با مفهوم اینترنت آشنا بوده و به نوعی از آن استفاده می کنند. در واقع اینترنت نمونه ی بارزی از یک شبکه کامپیوتری است که در آن میلیون ها کامپیوتر درسرتاسر دنیا به هم متصل شده اند. شبکه های کامپیوتری بر اساس مؤلفه های مختلف دسته بندی های متنوعی دارند که یکی از آن ها "حوزه جغرافیایی" می باشد. در این دسته بندی شبکه های کامپیوتری به دو دسته LAN (Local area network) و WAN (Wide area network) تقسیم می شوند. شبکه اترنت (Ethernet) در واقع همان LAN یا شبکه محلی است که در آن مجموعه ای از دستگاه های موجود در یک مکان جغرافیایی محدود مانند یک اتاق به هم وصل می شوند. امروزه به دلیل استفاده از فیبر نوری با مزیت پهنای باند بالا و نرخ پایین خطا در این شبکه ها، امکان ارتباط چندین دستگاه که در مسافت های دور از هم حتی تا چندین کیلومتر نیز قرار دارند فراهم شده است.
اولین شبکه اترنت در 1973 توسط "متکالف" برای ارتباط یک کامپیوتر شخصی به چاپگر در مرکز تحقیقات شرکت زیراکس به وجود آمد. متکالف برای انجام این کار از کابل کشی بین دو دستگاه استفاده کرد. پس از مدتی این مورد به عنوان یکی از تکنولوژی های مرسوم برای ایجاد شبکه در سراسر دنیا مطرح شد و تا به امروز جهت تأمين نیازهای مربوط به شبكه های محلی با سرعت بالا توسعه یافته است. از جمله عواملی که باعث موفقیت اترنت بوده است می توان به امکان استفاده با تكنولوژی های جديد، پایین بودن هزینه نصب و راه اندازی، استفاده ساده و امکان ترکیب با تكنولوژی های جديد اشاره کرد. پهنای باندی که اترنت اولیه ارائه می داد برای کامپیوترهای آن زمان که سرعت کمی داشتند کافی بود، ولی در اوايل سال 1990 كه از کامپیوترهای با سرعت بالاتر استفاده می شد و اندازه فايل ها افزايش يافت، مشكل پائين بودن سرعت انتقال داده نمايان شد که مربوط به کم بودن پهنای باند می شد. با توجه به این موضوع، مؤسسه IEEE استانداردی را برای اترنت با سرعت بیش تر يكصد مگابيت در ثانيه در سال 1995 معرفی نمود.
شبکه های اترنت بیشتر در سایت های دانشگاهی، ادارات و کافی نت ها مورد استفاده قرار می گیرد.
اتصال دستگاه های اترنت از طریق یک محیط انتقال انجام می شود.
سگمنت، همان محیط انتقال مشترک و منفرد می باشد.
به تمام دستگاه هایی که به یک سگمنت وصل هستند گره یا ایستگاه می گویند.
به بلاک های اطلاعاتی ای که گره ها با ارسال آنها به هم وصل می شوند فریم گفته می شود. فريم ها مانند جملات محاوره ای مي باشند.
Multiple access (دستیابی چندگانه):
وقتی یک گره اطلاعاتی را منتشر می کند گره های دیگر از آن مطلع می گردند که به آن دستیابی چندگانه گفته می شود.
برای درک بهتر مثالی را در نظر بگیرید: فرض کنید سگمنت مشابه یک میز گرد باشد. چندین نفر (نظیر گره) دور تا دور میز نشسته و مشغول گفتگو هستند. یک نفر شروع به صحبت می کند و بقیه به حرف های وی گوش می دهند (دستیابی چندگانه).
مقایسه اینترنت، اترنت، اینترانت و اکسترانت
تمامی این اصطلاحات در کلمات خود دارای شباهت و اشتراک می باشند. دانستن شباهت ها و تفاوت های آن ها می تواند در استفاده صحیح و مناسب آن ها مفید باشد.
از جمله شباهت های اینترنت، اترنت، اینترانت و اکسترانت می توان به این موضوع اشاره کرد که تمامی آن ها بر اساس ضوابط و معیارهای مشخصی مبتنی بر TCP/IP بوده و از برنامه های مشترکی استفاده می کنند. هم چنین با استفاده از IP می توانند ارتباط و اتصال بین دستگاه های مختلف را ایجاد نمایند.
برای درک بهتر تفاوت ها بهتر است تعریف کلی آن ها را بدانیم. همان طور که در ابتدای این مقاله اشاره شد، اینترنت عمومی ترین شبکه متشکل از میلیون ها کامپیوتر در سرتاسر دنیا می باشد که به هم متصل شده اند. اترنت بخش کوچک تری از اینترنت و شبکه ای محدود به یک مکان جغرافیایی است که دستگاه های موجود در آن مکان را به هم وصل می کند. اینترانت در اصل یک شبکه خصوصی برای یک مکان است که ارتباط آن با خارج قطع بوده و فقط اطلاعاتی که در آن قرار داده شده برای کسانی که از آن استفاده می کنند قابل دسترسی می باشند و اکسترانت نوع بزرگ تری از اینترانت است که برای گسترش آن این امکان وجود دارد تا بعضی از کاربران به صورت محدود و ایمن به اینترنت وصل شوند.